پول بده تا فوتبالیست شوی!
این جمله‌ای است که این روزها هر کدام از ما اهالی فوتبال زیاد می‌شنویم و شهرام بهرام هم ندارد؛ از نانوا و بقال و پرستار تا قوم و خویش و هر کس که می‌داند تو دوستی داری که در فوتبال سرمربی است یا مدیرعامل!
بیژن طاهری ملی‌پوش، کاپیتان استقلال، با سابقه مربیگری، می‌گوید: گفتند پسرت ۴۰ میلیون باید بدهد تا او را بردارم. حالا چون تو هستی، ۱۵ تایش را هم نده! منصور رشیدی هم همین‌طور، و مابقی موسپیدکرده‌های همین فوتبال.
و این جوری پسر فلان کارخانه‌دار یا مقام ارشد چون پدرش پول دارد، به راحتی فوتبالیست می‌شود و آن جوان مستعد جنوب شهری که هزار بار تواناتر از اوست، بیرون می‌ماند و سال‌های بعد نیز این چرخه تکرار و هر روز حلقه سر سفره تنگ‌تر می‌شود و جا برای آد‌م‌ها کمتر.
این می‌شود که بنگلادش و بورکینافاسو هم می‌آیند و از ما رد می‌شوند. فوتبال در همه دنیا و تا همین ۲۰ سال پیش در کشور خود ما، ورزش پابرهنه‌ها بود و همه ستاره‌ها از دل مردم عادی و فقیر برمی‌خواستند. ورزش ثروتمندان و آقازاده‌ها اسکی بود و بولینگ و تنیس! و اگر دورهمی فاز بردارند بسکتبال! در همه دنیا می‌روند سراغ استعدادها و با بستن قرارداد و معرفی و پیشرفت او، خود نیز به پول و اعتبار می‌رسند و ده‌ها نفر از کنار یک استعداد نفع می‌برند ولی اینجا دلال‌های ما حوصله صبر کردن ندارند. مربیان حال کار کردن ندارند…
این می‌شود که به جای استعدادیابی و صبر چند ۱۰ ساله و کار هر روز در سرما و گرما، شب می‌خوابی و صبح ۱۰ بچه ثروتمند را گلچین می‌کنی و یک‌شبه میلیاردر می‌شوی! تازه به واسطه‌های معرفی آنها هم پولی می‌رسد و کلی بین این و آن رفیق و همراه پیدا کرده‌ای! این وسط فقط فوتبال ضرر می‌کند و آینده این ورزش و جوانان تباه می‌شود و سرخورده که آن هم به ما چه مربوط؟!
مگر من مسئول فوتبال و نسل فردا هستم؟!